მერე რა რომ უშენობა მეტყობა,
მერე რა რომ უშენობა მაგიჟებს,
მერე რა რომ არ მომეცი შენდობა,
მერე რა რომ ისევ გულზე მაბიჯებ, რომ შორს ხარ და მე მიწოდებ
შორეულს,
რომ შენამდე ყრია ცრემლის ქუჩები,
მერე რა რომ ვერსად ვნახავ
ორეულს
მაგ თვალების, თმებისა და ტუჩების. მაგ ღიმილის შესადარს და
შესაფერს,
მაგ მკლავების, ტერფების და
წვივების,
მერე რა რომ გულში მკვდრები
შესახლდნენ, რომ თვალებში სეზონია წვიმების. ვერც შენ ნახავ ამ ცრემლიან
სტრიქონებს,
სხვის თვალებში, სხვის გულში, თუ
სხეულში,
ვერ მოისმენ, ვერსად ვერ გაიგონებ,
ქალო, ე, მაგ სულელ თავში შეუშვი რომ მოხევე - ეს სისხლი და სულია,
ეს გულია, გული ჯვარზე გაკრული,
და ამ გულზე იმდენ დიაცს უვლია,
იმდენგან აქვს ქალო დანა დაკრული, ვერ დააზრობს შენი გულის სიცივე,
ვერც ტკივილი დალეწავს და
დაათრობს,
მტრის ჯინაზე ცრემლიანიც იცინებს,
დარდს კი არა დედამიწას გააქრობს! მე მოხევე... მე მოხევე მქვია და,
უშენობა ამე-ამეკვიატა...
ავტორი: --- თორნიკე ნაროზაული
Facebook